ေျမဇာပင္ တမ္းခ်င္း

ဆီးရီးယားအပါအဝင္ စစ္ဒဏ္ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြ ခံရတဲ႔ ကေလးသူငယ္ေတြဘဝကို အိုင္ဒီယာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရးဆြဲထားတဲ႔ စာမဲ႔ကာတြန္း ျဖစ္ပါတယ္

ပံုကို အင္တာနက္မွ ကူးယူပါတယ္

" ေသခ်ာတာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔
ယမ္းနံ႔ေတြြတလူလူ ဗံုးက်ည္ဆန္အထပ္ထပ္ေတြၾကားထဲ အေမေပ်ာက္ရွာဖူးၾကလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး "


* ေျမဇာပင္တို႔ရဲ႕ တမ္းခ်င္း *

ဘယ္သူေသေသ မာႏိုင္တဲ႔ ငေတတစ္စုရဲ႕ အမိန္႕ေအာက္မွာ
ေအာက္ေျခနင္းျပားေတြ အဖိခံရ အႏိွပ္ခံရ

သံလြင္တစ္ခက္ အေရးပါ ဆိုၿပီး လက္နက္သံေတြ ညံခဲ႔တာ
ၿငိမ္း ခ်မ္း ေရး တဲ့လားကြယ္

" စစ္ " ဆိုတဲ႔ စကား မၾကားပါရေစနဲ႔လို႔ သူတို႔ .....
ဆုေတာင္းေနမလား .....
ခပ္ဟဟပြင့္ေနတဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းေတြက အစာအဟာရကို ေတာင္းခံေနသလား .....

" ဥမမယ္ စာမေျမာက္ေသးတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ခိုနားရာ ရင္ခြင္က ေဟာဒီ ေအးစက္ မဲေမွာင္လွတဲ႔ ဗံုးခိုက်င္းႀကီးပဲလား ? "

" ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ တျခားဘာမွ မေတာင္းဆိုပါဘူး
ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုကိုပဲ ျပန္ေပးပါ "

" ေမေမ့ကို ေခၚလို႔မရေတာ့ဘူး ...."

" ေဖေဖ့ကို ျပန္ရွာေပးပါ ........."

မ်က္ဝန္းထဲက စကားသံေတြက အသံမထြက္ႏိုင္ေပမယ့္ ခံစားခ်က္ဆိုတဲ႔ ေဝါဟာရကို ေကာင္းေကာင္း ဘာသာျပန္ႏိုင္တယ္ေလ

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေျမဇာပင္ေတြခမ်ာမွာ ..........





ျမရိပ္ဇင္ (ေဆး-၂)

မတတ္ႏိုင္ေတာ႔၍

“ ဆရာ ... ”
“ အင္း ... ေျပာ ေဆးခ်ိတ္ထားတာ ကုန္သြားလို႔လား ... ဘီးလံုးေလးကို ေအာက္ဆံုးထိ အရင္ခ်ထားလိုက္ေနာ္ .. ဒါေလးျပီးရင္ လာခဲ႔မယ္ ”
“ မဟုတ္ဘူး ဆရာ ”
ေဆးပုလင္းခ်ိတ္ရန္ ေဆးထိုးအပ္ၾကီးတစ္ေခ်ာင္းျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလုပ္ရႈပ္ေနသည္မို႔ လူနာရွင္ကို လွည္ ႔မၾကည္ ႔အား။ ေျပာရခက္ေနသည္ ႔ပံုျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ႔္ေဘးနားမွာ ရပ္ေနေသးေသာ လူၾကီးကား ကၽြန္ေတာ္႔လွည္ ႔အၾကည္ ႔ကို ေစာင္႔ေနပံု။
“ ဒီလိုပါဆရာ ... ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ေခၚသြားခ်င္လို႔ ”
“ ေခၚသြားမလို႔ ဆိုတာ .. ဘယ္ကိုလဲ ... အိမ္ကိုလား ”
“ ဟုတ္တယ္ ဆရာ ဆက္မထားခ်င္ေတာ႔လို႔ ”
“ ဆက္မထားခ်င္ေတာ႔ဘူးဆိုတာက ... ေဆးဆက္မကုေတာ႔ဘူးလား ”
ကေလးက ရြာမွာ အရပ္လက္သည္ႏွင္႔ ေမြးထုတ္ထားျပီး ကိုယ္ဝန္ရိွမွန္း ဗိုက္ၾကီးပူလာမွပဲ သိေတာ႔တာပါ ဆိုတဲ႔ က်န္းမာေရး အသိပညာ နကန္းမသိတဲ႔ အေမ။ ေမြးျပီးေတာ႔လည္း ကာကြယ္ေဆးေတြ မထိုးထား ထိုးရေကာင္းမွန္းမသိတဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကေနမွ အသက္ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ႏွစ္လေလာက္ ရိွျပီျဖစ္တ႔ဲကေလး။ သည္ေတာ႔ကာ သည္လိုကေလးမ်ိဳးမွ ေရာဂါပိုးတို႔ အၾကိဳက္မေတြ႔လွ်င္ေတာ႔ျဖင္႔ ငါးေၾကာ္မၾကိဳက္တဲ႔ ေၾကာင္မိုက္ျဖစ္မွာေပါ႔။ အခုကလည္း ကေလးက ေဆးရုံကို အဖ်ားနဲ႔ တက္ျပီး ေရာက္လာတာ။ အရင္းစစ္ၾကည္ ႔ေတာ႔ အျမစ္ေျမက ဆိုသလို။ ရာဇဝင္ကိုလိုက္လိုက္တာနဲ႔ risk မ်ားတဲ႔ ကေလး။ လုိအပ္တာေတြ စစ္ေဆးျပီးေနာက္ အေျဖက ဦးေႏွာက္အေျမွးေရာင္ ေရာဂါပိုးေၾကာင္႔ ျဖစ္တယ္။
“ အဘက ဘာေတာ္တာလဲ ”
“ အဖိုးပါ ”
“ အဖုိးက ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ျပန္ေခၚသြားမွာလဲ .... ဘယ္သူနဲ႔ျပဖို႔ စဥ္းစားထားတာလဲ ”
“ ကၽြန္ေတာ္ ရြာက ျမန္မာေဆးဆရာနဲ႔ပဲ ကုခ်င္တယ္ ဆရာ ”
သက္ျပင္းခိုးတစ္ခုကို ခ်လိုက္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ရင္ထဲမွာ စိတ္မေကာင္းျခင္းေတြ ၾကီးစုိးသြားတယ္။
“ ဒီလိုရိွတယ္ အဘ .... အခု ကေလးက ဦးေႏွာက္အေျမွးေရာင္တဲ႔ပိုးေၾကာင္႔ ခုလို တက္ျပီးဖ်ားေနတာ ... ဒါ အႏၱရယ္ရိွတယ္ စိုးရိမ္ရတယ္ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ တခါ ရွင္းျပတယ္ေနာ္ ”
အဖိုးျဖစ္သူရဲ ႔ မ်က္လံုးထဲက စိုးရိမ္ေၾကာင္႔ၾကမႈအေရာင္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ႔ေနရတယ္။
“ အခု ကေလးက ေဆးရုံတက္ေနတာလည္း ဒီေန႔နဲ႔ဆိုမွ ႏွစ္ရက္ပဲ ရိွေသးတယ္ ဟုတ္တယ္ေနာ္ အဘ။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္နဲ႔ေတာ႔ ေရာဂါကို ဥံဳဖြဆိုျပီး ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္လို႔မရဘူး။ အခုဆိုရင္ ကေလးက ေစာင္႔ၾကပ္ၾကည္႔ရႈေနရတဲ႔ အေျခအေနမွာပဲ ရိွေသးတယ္။ လိုအပ္ရင္လိုအပ္သလို သံုးေလးလလည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ေလးငါးလလည္း ေဆးရုံမွာ ကုသရမယ္႔ ေရာဂါ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ သူ ခံစားေနရတဲ႔ ေဝဒနာကို သက္သာေအာင္ပဲ လုပ္လို႔ရေသးတယ္။ ေရာဂါပိုးကို ေပ်ာက္ေအာင္ ကုဖို႔ဆိုတာ လိုကိုလိုအပ္တယ္။ ”
အဖိုးျဖစ္သူ မ်က္ႏွာမွာ တျဖည္းျဖည္း ခံစားခ်က္မဲ႔လာတာကို သူ ေျပာရင္း အကဲခတ္ေနမိတယ္။
“ ခုခ်ိန္မွာ ကေလးက ကုလို႔ရႏိုင္ေသးတဲ႔ အေျခအေနပါ ... ဒီေတာ႔ အဘတို႔ စဥ္းစားပါ ... ဒီလို က်န္းမာေရးေစာင္႔ေရွာက္မႈ က်န္းမာေရးဝန္ထမ္း ဆရာဝန္ ဆရာမေတြ ၾကီးၾကပ္ေနတဲ႔ ေဆးရုံမွာ ကုမလား။ အဘ ေျပာတဲ႔ ဗိေႏၵာဆရာနဲ႔ပဲ ကုမွာလား ဆိုတာကေတာ႔ အဘ သေဘာပါ။ ”
အဖိုးျဖစ္သူရဲ ႔ မ်က္ႏွာမွာ ေတြေဝဒိြဟမႈေတြ စိုးရိမ္ေသာကေတြနဲ႔ မြန္းၾကပ္ေနပံုရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ျပီးေတာ႔ .
“ အဘ သိထားဖို႔က ကေလးက သူခံစားေနရတာကို မေျပာႏိုင္ဘူး မဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူး။ အဘတို႔ကပဲ ဆံုးျဖတ္ခြင္႔ရိွတယ္။ အဘတို႔က လက္မခံပဲနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က အတင္းအၾကပ္ ေဆးကုသဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ႔ အဘ စဥ္းစားပါဦးလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကေလးဆိုတာမ်ိဳးက နားလည္ႏိုင္ ေျပာႏိုင္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္တဲ႔ အခြင္႔အေရး မရိွပါဘူး။ အဘတို႔လို တတ္သိနားလည္တဲ႔ လူၾကီးေတြကပဲ ကေလးေနရာကေနျပီး ကေလးအတြက္ ဆံုးျဖတ္ေပးရမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ႔ စဥ္းစားပါဦး။ ကေလးရဲ ႔ ကံတရားက အဘတို႔လက္ထဲမွာပါ”
ေျပာစရာစကားလည္း ကုန္သြားျပီမို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္လက္စမ်ားဆက္လုပ္ေနလိုက္တယ္။
“ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မတတ္ႏိုင္ေတာ႔လို႔ပါ ဆရာ ”
ကၽြန္ေတာ္႔ကို တိုက္ရိုက္ေျပာျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ သူ႔ဘာသာ တီးတိုးေရရြတ္ျပီး ကၽြန္ေတာ္႔နားမွ ခပ္ရို ႔ရို ႔ ထြက္သြားေသာ အဖိုးအိုရဲ ႔ ေနာက္ေက်ာကိုၾကည္ ႔ျပီး ဒုတိယအၾကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ သက္ျပင္းခ်မိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မွာေတာ႔ ......
“ ဆရာမေရ ... ဟို Meningitis ကေလးေလးကို ေဆးရုံမွာ မရိွတဲ႔ေဆးေတြ ဝယ္ခိုင္းမေနပါနဲ႔ေတာ႔ Ward Fan ထဲကပဲ ခဏစိုက္ေပးထားလိုက္ပါဦး ”
“ အမယ္ေလး .... ဆရာရယ္ ... ဆရာကသာ ေတြးပူေန အဲ႔မိသားစုက မေန႔ညကတည္းက Abscond (ေဆးရုံမွ ခြင္႔ျပဳခ်က္မရပဲ မိမိသေဘာျဖင္႔ ေဆးရုံဆင္းသြားျခင္း) သြားျပီေလ။ ဆရာႏွယ္႔ မေန႔က ရွင္းျပရတာသာ ေလကုန္ပါေရာလား။ေစတနာကို နားမလည္တဲ႔လူနာေတြနဲ႔ ေတြ ႔ရင္ စိတ္ညစ္ရပါ႔ ဆရာရယ္ ”
ဆရာမရဲ ႔ ကရားေရလႊတ္တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေသာ စကားသံေတြကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္။ ကၽြန္ေတာ္႔ရင္ထဲ အလံုးအထည္တစ္ခု ေရာက္လာသလို မြန္းၾကပ္သြားမိတယ္။
“ မတတ္ႏိုင္ေတာ႔လို႔ပါ ဆရာ ” ဆိုတဲ႔ တီးတိုးစကားသံေလးကိုသာ နားထဲမွာ ပဲ႔တင္႔သံထပ္ျပီး ၾကားေယာင္မိေနေတာ႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ သည္စကားသံက ခုမွ စၾကားဖူးျခင္းမဟုတ္။ ေဆးရုံေဆးခန္း အဝန္းအဝိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္လာခဲ႔ရသမွ် ေတာက္ေလွ်ာက္တြင္ လူနာေတြဆီမွ ဆီမန္းရြတ္သလို တတြတ္တြတ္ ၾကားေနခဲ႔ရေသာ စကား။ သူတို႔ရဲ ႔ ဘဝအတြက္ေတာ႔ သည္စကားစုေလးက သူတို႔ရဲ ႔ ေသေရးရွင္ေရးပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ ႔ အစိုးရ သင္ၾကားေရးႏွင္႔ ကုသေရး ေဆးရုံၾကီးဆိုတာကလည္း မတတ္ႏိုင္သူ အမ်ားစုတို႔ အားကိုးအားထားရာ ေနရာျဖစ္ေသာ္လည္း.....။ က်န္းမာေရးေထာက္ပ႔ံမႈ၊ ေဆးဝါးမ်ား၊ ေဆးပစၥည္းကိရိယာမ်ားမွာ အစိုးရမွ အခမဲ႔ ေပးအပ္ထားေသာ္ျငားလည္း .... ။ ဆင္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္ဆုိသလို အားလံုးအတြက္ေတာ႔ မလံုေလာက္ မေလာက္ငွ။
ေၾသာ္ ... မတူညီတဲ႔ ကံတရားေတြအတြက္ ဘယ္သူ ႔ကိုမ်ား အျပစ္ဖို႔ရပါ႔မလဲ။ ေျမျပင္က အပ္တစ္စင္း ေကာင္းကင္ေပၚက အပ္တစ္စင္း ေတြ ႔ထိဖို႔ထက္ေတာင္ ခက္ခဲလွပါတယ္ဆိုတဲ႔ လူ႔ဘဝၾကီးဟာ ဆုလာဒ္တစ္ပါးေပလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဆင္းရဲဒုကၡဟူသမွ်ကို ကဲဲ .. သြားေလ႔ေရာ႔ ခံေလေရာ႔ဆိုျပီး တစ္ပြဲတစ္လမ္း အကဲစမ္းခိုင္းတ႔ဲ ကံၾကမၼာရဲ ႔ ရက္စက္မႈေပလား။ ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔ သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာရဲ ႔ ေစခိုင္းမႈေအာက္မွာ တစ္ခ်ဳိ ႔ေတြကလည္း ကူးခတ္ဆဲ နစ္ျမဳပ္ဆဲ။ လူနာရွင္ ေျပာသြားသလို “ ျဖစ္သမွ် အရာရာ မတတ္ႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး ” တဲ႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ “ မတတ္သာေတာ႔ဘူး ” ေပလား။
“ ဆရာေရ ... လုပ္ပါဦး ... ကၽြန္မသားေလး တက္ေနလို႔ ” “ ကေလးက ထပ္အန္ေနျပန္ျပီ ဆရာ ” “ ကေလးက ႏို႔ေကာင္းေကာင္းမစို႔ဘူး စိုးရိမ္ရလား ဆရာ ” “ အဖ်ားအရမ္းၾကီးေနတာ ဒီေန႔ပါဆို တစ္ပတ္ျပည္ ႔ျပီ ” “ ကေလးက ဓါတ္ဆားလည္း မဝင္ဘူး ဝမ္းေတြသြားတုန္းပဲ ဆရာ ” “ ဓါတ္ဆားထုတ္ေလး ထပ္ေပးပါဦး ဆရာ ”
ပစၥဳပၸန္မွ နိစၶဒူဝအသံမ်ားကား ကၽြန္ေတာ္႔ကို လက္ရိွဘဝထဲကို ျပန္လည္ဆြဲေခၚသြားေတာ႔မွ အေတြးစခန္းရပ္မိေတာ႔သည္မို႔။
“ တက္ေနတဲ႔ ကေလးကို ေဘးတေစာင္းထား လာခဲ႔မယ္ ”
“ ဆရာမေရ ဟိုတစ္ေယာက္ကို အဖ်ားေလး တိုင္းေပးပါဦး ”
“ ကေလးက ခ်က္ခ်င္း ဝမ္းရပ္သြားမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆရာတို႔ ရွင္းျပထားတယ္ေလ ... သေဘာေပါက္လား ... ဆရာတို႔က ဝမ္းမသြားေအာင္ ဝမ္းပိတ္ေဆး ေပးတာ မဟုတ္ဘူးေလ ဝမ္းက တျဖည္းျဖည္းမွ ရပ္မွာေလ .. ဒီၾကားထဲ သြားဦးမွာ ”
“ ဟိုကေလးအေမ ကဲေရာ႔ ဒီမွာ ဓါတ္ဆားထုတ္ ... ဝင္ေအာင္လည္း တိုက္ဦးေနာ္ ”
ရုတ္ခ်ည္းအလုပ္ရႈပ္သြားေသာ ဆရာဝန္ကေလးကား ေဆးရုံတြင္းရိွ လူနာကုတင္မ်ားဆီသို႔ မ်က္စိတဆံုးၾကည္ ႔ရင္း ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိႏိုင္ေသာ သက္ျပင္းတို႔ကိုသာ နာနာခ်မိေလေတာ႔သည္။






ျမရိပ္ဇင္ (ေဆး-၂)

္အခ်စ္သည္ ထိုကဲ႔သို႔လည္း .....

ညေနခင္းတစ္ခ်ိဳ ႔ အိပ္တန္းတက္ေတာ႔မယ္႔ အခ်ိန္မွာ
လွ်ပ္စီးတခ်က္က က်ေနာ္႔ကို အငိုက္မိေစခဲ႔တယ္

အိမ္ျပန္ေနာက္က်တဲ႔ သားကို ေမွ်ာ္ေနတဲ႔ အေမရဲ ႔ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးနဲ႔
ေကာင္းကင္ၾကီးက က်ေနာ္႔ကို ခပ္မိႈင္းမိႈင္း ငံု ႔ၾကည္ ႔တယ္

ဖ်က္ကနဲ က်ေနာ္႔ လွ်ပ္စီးေလး ထြက္ေျပးသြားတယ္

အာဒံက ဧ၀ကို ပန္းသီး ခူးေကၽြးခဲ႔တယ္ဆိုတာ
က်ေနာ္ ယံုသြားျပီ

ပန္းသီးမဟုတ္တဲ႔ လက္ထဲက အရာကို ေသခ်ာကိုင္စြဲျပီး
သူမေနာက္ အေျပးအလႊား.....

သူမဆံႏြယ္ထက္မွာ မိုးစအခ်ိဳ ႔ အစအန မေပ်ာက္ေသး

က်ေနာ္႔ လက္တဖက္ေအာက္မွာ သူမအၾကည္ ႔ေတြက
တအံ႔တၾသနဲ႔ ယီးေလးခုိေနၾကတယ္

“ ေက်းဇူးပဲ ” ဆိုတဲ႔  ကမာၻသံုး ႏႈတ္ဆက္စကားနဲ႔အတူ
ရွက္ျပံဳးေလး တစ္ခု ေၾကြက်လာတယ္

ေသခ်ာတယ္

က်ေနာ္ ရင္ေတြ ခုန္မေနဘူး

ဒါေပမဲ႔ လက္ထဲက ထီးကေတာ႔
ခပ္သိမ္႔သိမ္႔ေလး လႈပ္ခါေနခဲ႔တယ္

သူမအနား ျဖတ္တိုက္လာတဲ႔ ေလေျပေအးက
က်ေနာ္႔ကို တီးတိုးစကားဆိုေလတယ္

အခ်စ္လို႔ထင္ပါသလားတဲ႔

က်ေနာ္ ခပ္ဆဆေလး ျပံဳးေနမိတယ္

အေတြးထဲမွာေတာ႔ .....................








ျမရိပ္ဇင္ (ေဆး-၂)

နယူတန္ မေတြးလိုုက္မိေသာ အခ်စ္

နယူတန္ မသိလုိက္တဲ႔ အမွန္တရား တစ္ခု ရိွတယ္

သူမ ႏွလံုးသားဟာ ေျမဆြဲအားကို ဆန္႔က်င္ေနတယ္ ဆုိတာပဲ

အင္းေပါ႔ေလ
အခ်စ္ဆိုတာ ပန္းသီး တစ္လံုးမွ မဟုတ္ခဲ႔တာပဲ

နယူတန္ ျခြင္းခ်က္ထားဖို႔ က်န္ခဲ႔တဲ႔ သီအိုရီ တစ္ခု ရိွတယ္

သက္ေရာက္မႈတိုင္းအတြက္ တန္ျပန္ သက္ေရာက္မႈဆိုတာ သူမ ဒိုင္ယာရီ ထဲမွာ မပါဘူး

အင္းေပါ႔ေလ
အခ်စ္ဆိုတာ အလင္းတန္းမွ မဟုတ္ခဲ႔တာပဲ

ခက္တာက
သည္ ပန္းသီးကုိမွ ျမည္းစမ္းေနခ်င္ခဲ႔တာ
သည္ အလင္းတန္းကိုမွ စူးစမ္းခ်င္ေနခဲ႔တာ

ဘာျဖစ္ျဖစ္
သူမကို ခ်စ္ခဲ႔မိသည္႔ေနာက္ သူမရဲ ႔ အီေကြးရွင္းမ်ားနဲ႔ သီအိုရီမ်ားကိုလဲ သင္ၾကားရေပမေပါ႔





ျမရိပ္ဇင္ (ေဆး-၂ )

တခါက အလြမ္း ...

ေအးစိမ္႔စိမ္႔ ျဖစ္ေနတဲ႔ ေဆာင္းက လြမ္းလို႔ေကာင္းေနတယ္
အေႏြးဓါတ္ကလည္း မျပယ္႔တျပယ္ရယ္နဲ႔ ဟိုလူၾကီးကို သတိရေနတာက ဆိုးလွတယ္
အတိတ္မွာသာ အရသာရိွရင္ သၾကားခပ္မ်ားမ်ားထည္ ႔ ျပီး ေကာ္ဖီလုပ္ေသာက္ခ်င္ေသးတယ္
ရင္တုန္လည္း သက္သာတာေပါ႔......

ပန္းေတြ ပြင္႔ေနလိုက္တာမ်ား ကိုေရႊလိပ္ျပာေတြကိုေတာင္ မနာလိုျဖစ္လိုက္တာ
ဒင္းတို႕က ေလေျပညွင္းအသြဲ ႔မွာ ယိမ္းေတာင္ႏြဲ ႔ေနလိုက္ေသးတယ္
ဆံႏြယ္ထက္က ေနရာလပ္ကေလးမွာေတာင္ သီကံုးေနက် ပန္းေတြ မရိွတာၾကာျပီပဲ
မရိွဆို ပန္ေပးသူနဲ ႔ အလွမ္းေ၀းခဲ႔တာကိုး....

ဆည္းဆာကလည္းကြယ္ မွင္သက္မိေအာင္ တမင္ပဲ ကိုယ္ဟန္ျပခဲ႔ေလသလား
ခက္တာက စိတ္ကူးတစ္ခ်ိဳ ႔က အေရာင္တင္ဖို႔ စုတ္ခ်က္မညီခဲ႔ပါဘူး
ပုစြန္ဆီေရာင္ သမ္းေနတဲ႔ ေရျပင္က်ယ္ကေတာ႔  လက္ယပ္ျပီး ေခၚေနေလရဲ ႔
မလာခ်င္ေသးဘူး ဒီမွာ အေရာင္ျခယ္ေနတုန္းမို႔လို႔.........

မက္ေနက် အိပ္မက္ထဲမွာေတာ႔ .......

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပန္းေတြကအျပည္႔

လက္ကိုဖြဖြေလးကိုင္ထားတဲ႔ ဟုိလူၾကီးရယ္

ပန္းခ်ီဆြဲေနတဲ႔ ပီကာဆိုရယ္ ရိွတယ္






ျမရိပ္ဇင္ (ေဆး-၂)

ေတာင္သာျမိဳ ႔သို႔ field trip ဆင္းျခင္း ( အပိုင္း - ၁ )

တေန႔တျခား အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးၾကီးလာတဲဲ႔ေနာက္ သကၠရာဇ္တိုင္းမွာ ကၽြန္မတို႔ အမွတ္တရဆိုတဲ႔ ေျခရာေလးေတြ ခ်န္ေလ႔ရိွခဲ႔ၾကတယ္။အတိတ္ဆိုတဲ႔အရာကေတာ႔ ျပန္လိုခ်င္လို႔ မရေတာ႔တဲ႔ အရာဆိုေပမယ္႔ ကၽြန္္မတို႔ စိတ္ရိွတိုင္း တမ္းတမ္းတတ တူးေဖာ္ႏိုင္တဲ႔ အေကာင္းဆံုး အမွတ္တရဆိုလည္း မမွားဘူးမလား။

ဆိုး၀ါးခဲ႔တ႔ဲ အတိတ္ခါးခါးေတြကို ေမ႔ေပ်ာက္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း သာယာၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ အတိတ္လွလွေလးေတြဆီကိုေတာ႔ ကၽြန္မ ခဏခဏ အလည္ေရာက္ျဖစ္တယ္။

လြန္္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ ခုႏွစ္အားျဖင္႔ ၂၀၁၁ ေဖေဖာ္၀ါရီလ အစပိုင္းေလာက္မွာ ကၽြန္မတို႔ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) ေက်ာင္းသူေတြ ေတာလက္ ေက်းရြာ ျမိဳ႔နယ္ ကြင္းဆင္းေလ႔လာျခင္း လို႔ အမည္ရတဲ႔ field trip ကို သြားခဲ႔ၾကတယ္။

ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းတဲ႔ စာက်က္စရာ အပူအပင္ေတြကလြဲရင္ သိပ္ကိုလြတ္လပ္ခဲ႔တဲ႔ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဘ၀ရဲ ႔ အရိပ္ေတြထဲမွာ ဒီ field trip ေလးကလည္း ကၽြန္မအတြက္ မေမ႔ႏိုင္တဲ႔ ခဏခဏ လွန္ေလွာၾကည္႔ျဖစ္တဲ႔ ဘ၀စာမ်က္ႏွာေလးတစ္ခုေပါ႔

အဖြဲ ႔တစ္ဖြဲ ႔မွာ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ၁၃ ေယာက္ မွ ၁၅ ေယာက္ထိ ခြင္႔ျပဳထားတယ္ ။ Preventive and Social Medicine - PSM လို႔ေခၚတဲ႔ ကာကြယ္ေရးနဲ႔ လူမႈေရး ေဆးပညာ ဘာသာရပ္က လႊတ္တဲ႔ field trip ပါ။ ခရီးတိုတစ္ခုအတြက္ ျပင္ဆင္ၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ ႔ မ်က္ႏွာေလးေတြမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာအတိ စိတ္ညစ္စရာဆိုလို႔ ျမဴတစ္မႈန္ေတာင္ ရွာမေတြ ႔တဲ႔အခ်ိန္။ အကၤ်ီဆင္တူေလးေတြအတြက္ ေအာ္ဒါၾကိဳမွာၾက၊ ခ်ဳပ္၀တ္ဖို႔ အစီအစဥ္ရိွသူေတြကေတာ႔ အပ္ခ်ဴပ္ဆိုင္ေတြမွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္သြားလုပ္ၾက၊ အီးစီလို႔ေခၚတဲ႔ ကိုယ္႔အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကိုယ္စီ ကိုယ္ငွာ ဖြဲ ႔ၾက ဓါတ္ပံုေတြ တူတူ ရိုက္ၾကနဲ႔ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတဲ႔ အခ်ိန္ေလးေတြ။

သြားဖို႔ တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္အလိုမွာ ေဆးတကၠသိုလ္ (၂) ရဲ ႔ ၀င္းတစ္ခုလံုး ျပာျပာနီနီ ညိဳညိဳရီရီ ၀ါ၀ါစိမ္းစိမ္း ယိမ္းေမာင္ႏွံေတြလို အေရာင္ေတြစံုစီိလို႔ အလွေပၚအယဥ္ဆင္႔နဲ႔ အေရာင္ေတြျပိဳင္ေနၾကတဲ႔ ပန္းပြင္႔မ်ားပမာ ပန္းခင္းၾကီးတစ္ခင္းလိုပါပဲ။

အနီေရာင္နဲ႔ တစ္မ်ိဳး လွေနတဲ႔ ကိုကိုမမေတြကို တျခားအဖြဲ ႔မ်ားက “ ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္ အေ၀ွ ႔ခံရမယ္ ” ဟူ၍တစ္မ်ိဳး အ၀ါေရာင္နဲ႔ စတိုင္ၾကြယ္ေနတဲ႔ မမေတြကို “ သခ်ိဳင္းေစာင္႔ မဖဲ၀ါတို႔ ယိမ္း ” ဟူ၍ တစ္ဖုံ အခ်င္းခ်င္း စေနာက္ၾကျဖင္႔ တ၀ါး၀ါး ပြဲက်ခဲ႔ေသာ အခ်ိန္မ်ား။ ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ ႔ရဲ ႔ ၀တ္စံုအေရာင္ကေတာ႔ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္တဲ႔ ကၽြန္မရဲ ႔ အမ်ားၾကားမွာ ထင္ေပၚေစလိုတဲ႔ အၾကံေပးခ်က္အရ အေပၚကပံုမွာပါတဲ႔ လိေမၼာ္ေရာင္ ေတာက္ေတာက္ေလးေတြနဲ႔ ေပါ႔။ အဲဒီေတာ႔ “ စီပီက စပြန္ဆာေတြ ” ဟူ၍ တစ္သြယ္ “ စည္ပင္က ၀န္ထမ္းေတြ ” ဆိုျပီး တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္း ထာပနာျပဳၾကပါေတာ႔တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ဆင္တူ၀တ္စံုကိုယ္စီနဲ႔ အဲဒီေန႔က စာသင္ခန္း ၇ ( theater 7 ) မွာ ကိုယ္သြားရမယ္႔ ျမိဳ ႔ကို မဲႏိႈက္ၾကပါေတာ႔တယ္။ အားလံုးရဲ ႔ စိတ္ကူးေတြ ဆုေတာင္းေတြ အေတြးေတြထဲမွာေတာ႔ ရန္ကုန္နဲ႔ ေ၀းရာကို က်ခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ မဲႏိႈက္လို႔ ဥပမာ ေရတာရွည္ျမိဳ ႔ဆိုရင္ ရန္ကုန္နဲ႔ အရမ္းနီးေတာ႔ လမ္းခရီးက သိပ္ရင္ခုန္ဖြယ္ မရိွဘူးေပါ႔ရွင္။ ဥပမာ မႏၱေလးတိုင္းဘက္က ျမိဳ ႔ေတြဘက္ က်ရင္ေတာ႔ ေဟးခနဲ ထေအာ္ၾက ျပံဳးေပ်ာ္ၾကေပါ႔။ အဖြဲ ႔ရဲ ႔ အီးစီက မဲႏိႈက္ရပါတယ္ အဲဒီေနာက္မွာမွ မဲလိပ္ကေလးကို ေျဖျပီး ဆရာဆရာမေတြကို ျပၾကျပီး ေၾကျငာၾကပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ အဖြဲ ႔ကေတာ႔ မႏၱေလးတိုင္းရဲ ႔ နယ္ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ ႔ ျဖစ္တဲ႔ “ ေတာင္သာ “ ဆိုတဲ႔ ျမိဳ ႔ေလးကို သြားရပါတယ္။ ေတာင္သာျမဳိ ႔ေလးဟာ ျမင္းျခံနဲ႔ မိတၳီလာျမိဳ ႔ ရဲ ႔ ၾကားမွာ ရိွျပီး မႏၱေလးျမိဳ ႔နဲ႔လည္း နီးတဲ႔ ျမိဳ႔ေသးေသးေလး တစ္ျမိဳ ႔ေပါ႔။ ျပည္သူ ႔ေဆးရုုံ ေတာင္သာျမိဳ ႔ဆိုတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလးဆီကို Express ကားၾကီးရပ္တဲ႔ ျမိဳ႔လယ္ နာရီစင္ကေန ကၽြန္မတို႔ ျမင္းလွည္းေလးနဲ႔ လာခဲ႔ရတယ္။

ေဆးရုံရဲ ႔ အေဆာင္လြတ္ ႏွစ္ခုမွာ ကၽြန္မတို႔ ေယာက္်ားေလးတစ္စု မိန္းကေလးတစ္စု ေနရတယ္။ အဲဒီေနာက္ေန႔ေတြမွာ ေဆးရုံရဲ ႔ အစည္းအေ၀းေတြ အဲဒီျမိဳ ႔ေလးကတဆင႔္ သြားရမယ္႔ ေက်းလက္ရြာေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာၾက ေဆြးေႏြးၾက၊ ရြာသူရြာသားေတြအတြက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္လာတဲ႔ ေဆး၀ါးေတြအေၾကာင္း စသျဖင္႔ တိုင္ပင္ၾကရင္း TMO - Township Medical Officer လို႔ေခၚတဲ႔ ေတာင္သာေဆးရုံရဲ ႔ ဆရာ၀န္မၾကီးနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးခဲ႔ၾကတယ္။

အဲဒီေနာက္ ျမိဳ ႔ရဲ ႔ မီးသတ္၊ စည္ပင္၊ ျမိဳ ႔ေစ်း အစရိွတဲ႔ ေနရာေတြကို သြားၾကျပီး ကာကြယ္ေဆးထိုးျခင္း၊ အမိႈက္နဲ႔ က်န္းမာေရး၊ ျမိဳ ႔ေနလူထုဘ၀ တိုးျမင္႔ေရး အစရိွတဲ႔ က်န္းမာေရး ေဟာေျပာပြဲမ်ားကိုလည္း ျပဳလုပ္ခဲ႔ၾကတယ္။

လြဲခဲ႔ၾကရာ၀ယ္ ....

ေ၀းကြာမႈေတြ အနားသတ္ထားတဲ႔  ဆန္႔က်င္ဘက္အရပ္က ျပန္လာဖို႔ နင္ ၾကိဳးစားခဲ႔ပါေသးတယ္ ဆို ...
ေတြ ႔ဆံုၾကံဳကြဲ ပါလို႔ ခုေတာ႔ နင္ ေတြးတတ္သြားခဲ႔ ျပီးေပါ႔
တကယ္ခ်စ္တာပါ ဆိုတဲ႔ နင္ေျပာတဲ႔ ျဖစ္ရပ္မွန္ဟာ ... အေျခအျမစ္မဲ႔တဲ႔ ေကာလဟာလ တစ္ခုသာသာပဲလား ...

အလြဲတကာ႔ အလြဲေတြ ထဲမွာ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ လြဲခဲ႕ရတာ အဆိုးဆံုးဆို ...
တစ္ခ်ိဳ ႔ အလြဲေတြကို နင္ တည္႔ဖို႔ မၾကိဳးစားေတာ႔ဘူးေပါ႔
ငွက္ေတြ အေတာင္တစ္ဖက္နဲ႔ ပ်ံတဲ႔ နင္႔ ပုံျပင္ထဲမွာ ငါက ရွင္ရက္နဲ႔ေသရတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပဲလား ...

ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ လြမ္းရမယ္မွန္းမသိတဲ႔ ရာသီေတြကို နင္ နာက်ည္းခဲ႔တယ္ဆို ...
ေႏြမိုးေဆာင္းဆိုတာ အျမဲသံသရာလည္ေနမွာပဲလို႔ နင္ ျမင္တတ္သြားျပီေပါ႔
နင္ လက္ျပေနတဲ႔ ေတာင္စြယ္က ေနအကြယ္မွာ ငါဇာတ္သိမ္းရမွာပဲလား ...

တကယ္ဆို

အရုပ္ၾကိဳးပ်က္တဲ႔ထိ က ခဲ႔ရတဲ႔  ရုပ္ေသးက ငါ ပါ
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ Congratulations!!! ေရႊစင္ဆု ရေအာင္ နင္ ေတာ္လြန္းခဲ႔လို႔





ျမရိပ္ဇင္ (ေဆး-၂)